…kiedyś mocno wierzyłam że dotykając drzewa można poczuć jego łzy…jak łatwo i szybko można przyzwyczaić się do zwierząt…np. do małego białego kotka z wielkim sercem dusza…czysta i kryształowa jak banka mydlana…ale ze smutkiem i z żalem…z kotkiem…z człowiekiem…to dziwne prawda…prawie się nie znamy…nie wiemy nic o sobie…ale to coś się czuje to coś się wie…i nikt tego nie zmieni… weszłeś w moje życie tak niespodziewanie…tak szybko zamieszkałeś w mych myślach, duszy…każde Twoje słowo sprawia ze się uśmiecham że tęsknię…że świat nabiera kolorów…ooo…widzisz tam przede mną…..niebieski odcień……potem biały…nadzieja i wiara w lepsze jutro…ale tu boli… kuje…zabiera oddech…czyżby to koniec…nie!!! Nie poddam się nie teraz gdy znalazłam polowe jabłka…Twoja polowe… wiec proszę bądź…nie kłam…nie dawaj zbędnej nadziei…po prostu spójrz w oczy i powiedz „Będzie dobrze ” …ja i Ty …nie …My…tak pięknie to brzmi…..Na niebie pojawiła się gwiazda…to moja…ta najjaśniejsza…ona zna wszystko widzi każdą łzę gdy się zegnamy…ale ja wierze ze nadejdzie dzień gdy już zawsze będę budzić się i zasypiać przy Tobie…poczuję Twe miękkie futerko…kot…mój kot…mój mały kotek…kto wie…kiedyś…..czasami przeginam czasami walczę sama ze sobą ze wspomnieniami…z bólem… a Ty jesteś ma podpora wiec proszę nie znikaj z dnia na dzień…. tak dziwnie jak się pojawiłeś…..proszę….